کامران پارسایی / نقش اتحاد چپ در شرایط فعلی

در پی شدت مبارزات مردمی در داخل و خارج از کشور و علیرغم تبلیغات فراوان از جانب رژیم برای آرام نشان دادن اوضاع ، ماشین سرکوب رژیم تاکنون نتوانسته است از شدت این مبارزات و به تبع آن از تنشهایی که در جامعه موجود است بکاهد. شکاف های درون حکومتی روز به روز بیشتر می شود و سناریو های اجرا شده توسط فاشیست های حاکم هم تا به حال راه به جایی نبرده است به نوعی که از قرائن موجود بر می آید حکومت از حل تضاد های موجود در جامعه ناتوان مانده است در یک طرف این تضاد طبقات مختلف مردم قرار دارند و در طرف دیگر استبداد و سرکوب حکومتگران ، در یک طرف شور و شوق و امید برای رسیدن به آزادی و در طرف دیگر اصلاح طلبان حکومتی که سعی در به انحراف کشیدن جنبش و زمان خریدن برای نظام موجود را دارند.ایران در آستانه یک تحول عمیق اجتماعی قرار گرفته است . برخلاف گفته ها و تبلیغات مزدوران حکومتی در داخل و خارج از ایران جنبش مردم در شرایط فعلی به چیزی جز سرنگونی رضا نخواهد داد ، هر چند که نبود آلترناتیو موثر و مشخصی که دارای راهکارهای سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی باشد و در عین حال بتواند جوابگو و ترسیم کننده آینده ای بهتر برای کشور باشد حرکت جنبش را کند کرده است . در چنین شرایطی آیا اتحاد عمل مابین نیرو های سیاسی چپ سرنگونی طلب ضروری به نظر نمی رسد؟
اتحاد عمل در شرایط فعلی میتواند نقشی تعیین کننده را بازی کند . همه ما به خوبی می دانیم که چپ رادیکال و سرنگونی طلب با تمام ضعفهایی که داشته همواره قدرتمند در میدان ظاهر شده و توانسته در مواقع حساس در مقابل سازشکاران به صورتی واحد موضعگیری کند . نمونه واضح آن جدا شدن چپ رادیکال از سبز های موجود آخوندی در روز های اول جنبش می باشد . هر چند پراکندگی و اختلاف نظر های تئوریک همواره یکی از عوامل بازدارنده در تشکیل یک جبهه متحد بوده است ، اما اینطور که به نظر می آید تشکیل این جبهه یکی از وظایف مبرم نیروهای سرنگونی طلب جدای از اختلافهای سیاسی ، برنامه ای می باشد ، اتحادی که برمبنای یک سلسله فعالیت های عملی و عینی استوار باشد.
این اتحاد عمل مشترک میتواند نقشی بسیار تعیین کننده ای در تحولات آتی ایران ایفا کند . مبنای اتحاد نه بر اساسنامه ای مشترک بلکه بر عمل مشترک بنا نهاده خواهد شد . جبهه متحد چپ رادیکال که خواهان سرنگونی نظام است میتواند به عنوان نیروی محرکه دیگر جنبشهای مترقی ایران نیز واقع شود و با توجه به توان و ظرفیت افراد و گروه های شرکت کننده در این اتحاد در آینده می توانیم به مانند سدی در مقابل سیاست های لیبرالی و رفرمیستی در حال و آینده بایستیم . با وجود تمام تلاشهایی که از طرف سرنگونی طلبان در طول سی سال گذشته در خارج از کشور صورت گرفته متاسفانه نتوانسته ایم آنطور که باید حاصل این تلاشها را به داخل کشور منتقل کنیم . با تشکیل چنین جبهه متحدی در بین گروه ها و افراد چپ معتقد به سرنگونی است که میتوان امید به اتحاد و همکاری بیشتر با دیگر نیروهای مترقی را داشت . با تشکیل جبهه متحد چپ میتوان پلی ارتباطی بین داخل و خارج ازکشور را ایجاد کرد ، پلی که در حال حاضر در دست اصلاح طلبان حکومتی قرار گرفته است . همگی آگاه به این هستیم که نیروهای مبارز گارگری ، دانشجویی ، کارمندی و اصناف جزء درداخل سعی بر تشکیل اتحادیه های مستقل از حکومت را دارند و در این زمینه به موفقیعتهای بیشماری نیز دست یافته اند. در داخل ایران میرود تا پیوند بین اقشار مختلف جامعه بر خواستی واحد که آن هم سرنگونی رژیم می باشد شکل بگیرد . اگر بپذیریم که در شرایط موجود حمایت ما به صورت تنی واحد و با شعاری واحد میتواند بزرگترین کمک به مبارزان داخل کشور باشد به این نتیجه خواهیم رسید که این چند دستگی را به کناری نهاده و برای رسیدن به جمهوری دمکرتیک مردمی و تسریع در سرنگونی رژیم دست اتحاد به هم دهیم و فراموش نکنیم به دلیل نبود همین جبهه متحد است که شاهدیم در جنبش فراگیر مردم ایران علیه نظام اسلامی چگونه رفرمیست های حکومتی و یا به عبارتی فاشیست های خوش تیپ سوار بر امواج شده و سعی در به انحراف کشاندن جنبش را دارند . عدم تاثیر گذاری به موقع در تحولات ایران میتواند نتایج فاجعه آوری را برای ملت ایران بیاورد . به برکت نبود جبهه متحد چپ است که ماشین تبلیغاتی رژیم دست به تحریف تاریخ چپ می زند و هر روز هار تر می شود. اگر ما بتوانیم این جبهه متحد را تشیکل دهیم با توجه به امکانات بیشماری که در اختیارمان است مطمئنا خواهیم توانست بر افکار بین الملل تاثیر گذاشته و روند مبادلات سیاسی رژیم با دنیا را بهم بزینم . چپ رادیکال ایران در طول مبارزات سیاسی خود ثابت کرده است که بر سر حقوق اساسی و انسانی مردم ایران به چانه زنی با فاشیت های حکومتی در هر قد و اندازه ای و با هر رنگ و لعابی نپرداخته و همواره خواهان سرنگونی نظام اسلامی بوده است و این حاصل نمی شد جز باور به توان و اندیشه خود . اما اگر کمی به دید انتقادی به خود بنگریم متاسفانه باید گفت در طول این سالها چنان در زندان تئوریک خود و بحث های قدیمی اسیر بودیم که دیگران را حتی با اندیشه چپ و طلب سرنگونی قبول نداشتیم و دائما بحث های قدیمی و تئوریک را راه انداختیم . اگر امروز ما نتوانیم متحدانه در برابر دشمن موضع بگیرییم چگونه می توانیم در فردای ایران در برابر راست ها که ثابت کردند در همه جا متحدانه حاضرند بایستیم . تا زمانی که اقدام به تشکیل یک جبهه متحد چپ نکنیم حتی در صورت سرنگونی رژیم قدرت سیاسی در ایران در دست کسانی خواهد بود که بهتر از آخوند های فعلی فکر نمیکنند ، که در آن صورت چپ ها اولین قربانیان آن خواهند بود . بیاییم با کوششی آگاهانه و سازمان یافته در جهت ایجاد یک جبهه متحد و باز سازی نوینی که منطبق بر واقعیات امروز باشد به حمایت از مبارزات مردم ایران برویم . ترس دیکتاتور های حاکم بر ایران از اتحاد ماست.

کامران پارسایی
کلن 7 آبان 88

Kamran.parssai@gmail.com
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۸/۰۷/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::