برهان دیوارگر / پیش به سوی اول مه

همه ساله به مناسبت اول مه روز جهانی کارگر در سراسر دنیا و از جمله ایران ، کارگران این روز را جشن میگیرند و در واقع در این روز بر علیه نظام سرمایه داری اعلام جرم میکنند و به معنای بهتر این روز اعلام جنگ اکثریتی زحمتکش بر علیه اقلیتی مفت خور میباشد. هرچند این روز بعنوان روز کارگر شناخته شده است اما طبقه کارگر به مثابه طبقه ای پیشرو و مبارز به نمایندگی ازطرف تمامی مردم زحمتکش ومحروم جامعه اعم از معلم و دانشجو و زن و کودک امر مبارزه را به پیش میبرد و همبستگی جهانی کارگران و دیگر اقشار جامعه را در این نبرد نشان میدهد.
در شرایط بحرانی کنونی که جهان بواسطه سیاستهای ضد انسانی نظام سرمایه داری دست و پا میزند و فلاکت و کاهش شدید دستمزدها و اخراجهای پیاپی بیشتر از همیشه دامنگیر طبقه کارگر شده و متاسفانه نتیجه این بحران را باید طبقه کارگر بپردازد ، بیش از هر زمانی وجود طبقه کارگر برای پایان دادن به این وضعیت اسفناک ضروری میباشد . در شرایط کنونی که سرمایه داران برای حل بحرانشان طبقه مزد بگیر را هدف قرار داده اند و با اخراج و کاهش دستمزدها و استثمار هر چه بیشتر کارگران سعی در حل این مشکل لاینحل خودشان دارند ، بیشتر از هر زمان دیگری باید طبقه کارگر میدان دار مبارزه شده و برای یک بار و همیشه یک نظام مبتنی بر احترام به انسانها و بر پائی یک دنیای بهتر را در دستور کار خود گذاشته و جهانی را از شر خرافه و جهل و استثمار و بردگی برهاند.
اما در ایران نسبت به کشورهای دیگر تحت سلطه سرمایه ، وضعیت به مراتب وحشتناک تر و استثمار در ابعادی بسیار گسترده تر وجود دارد. فقر و فلاکت و بیکاری همچنان در ابعادی وسیع وجود دارد و غیر قابل کنترل میباشد ، کارخانه ها و مراکز تولیدی به بهانه خصوصی سازی و البته در یکی دو سال اخیر هم با استفاده از فرمایشات ضد کارگری خامنه ای ( اصل 44 ) اعلام ورشکستگی میکنند و کارگران را با سابقه چندین سال کار اخراج میکنند و بعدا همان کارخانه را با اسم دیگری باز کرده و کارگران دیگری با قرار داد های موقت و یا سفید امضا را استخدام میکنند تا بعدا هر وقت خواستند و میلشان کشید آنها را اخراج نمایند . گرانی لجام گسیخته و سرسام آور هم از طرفی زندگی دهها میلیون انسان را در ایران به مخاطره و در معرض از هم پاشیدگی قرار داده است ، زندگی فلاکت بار و برده وار کارگران در ایران دیگر با هیچ ترفندی قابل مخفی شدن نیست و ابعاد این بحران ضد انسانی روز به روز دارد گسترده تر میشود و علیرغم سانسور و منع خبری از طرف حاکمان اسلامی ایران هر روز به صورت وسیع به آگاهی عموم میرسد و مردم را بیشتر از رژِیم متنفر و منزجر مینماید.
کارگران در ایران از همان اوائل حاکمیت جمهوری اسلامی با استثمار روبرو شدند و هر چه پایه های حاکمیت اسلامی محکم تر میشد ، فشار و استثمار بر کارگران بیشتر میشد و فضا برای سرمایه دارن باز تر میگردید. رژیم اسلامی در همان ابتدای حاکمیتش برای جلوگیری از اعتراضات کارگری نهادهای ضد کارگری وابسته به دولت همچون خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار را ایجاد کرد که ظاهرا برای دفاع از کارگران بود اما در واقع برای سنگ اندازی و مانع تراشی در برابر مبارزات و اعتراضات کارگری ایجاد شده بودند. در پی ناکامی خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار برای ساکت کردن کارگران ، رژِیم سعی نمود با خشونت بیشتر و شکنجه ، تهدید ، بازداشت و اعدام و صدور احکام طولانی مانع تحرکات اعتراضی کارگران بشود اما باز هم شاهدیم که روز به روز در گوشه و کنار ایران اعتراضات کارگری با قدرت هر چه بیشتری به پیش میرود و کارگران برای رسیدن به خواستهای انسانیشان دارند تاوان پس میدهند و با زندان و شکنجه و شلاق خوردن مبارزه را به پیش میبرند و ذره ای در برابر خشونت و سبعیت حکومت عدل اسلامی کوتاه نیامده اند.
واضح است که امسال هم همچون سالهای گذشته فعالان کارگری در کارخانه ها و مراکز کارگری در شهر های مختلف برای برگزاری مراسم اول مه در تلاش میباشند و برای هر چه بهتر برگزار شدن این روز در کنار هم در تلاش میباشند و خواستهای خود را اعلام مینمایند. یکی از خواستهای اصولی و اساسی طبقه کارگر در حال حاضر ایجاد تشکلهای مستقل کارگری به هر اسم و عنوانی که امکان داشته باشد اعم از شورا ، اتحادیه ،سندیکا و یا انجمن صنفی میباشد. اسم و عنوانش مهم نیست بلکه ایجاد چنین تشکلهای مستقل از دخالت دولت و کارفرمایان مهم میباشد. برای ایجاد چنین تشکلاتی تاکنون تلاشهای ارزنده و قابل تقدیری شده است و هر چند حکومت سعی کرده با مانع تراشی و تهدید مانع ادامه کار آنها بشود اما با هر سختی که بوده است این تلاشها تاکنون ادامه داشته است و همچنان باید در صدر اهداف و برنامه هایمان باشد. تجربه ثابت کرده است مبارزات منفرد و تکی هر چند ارزنده اما ناکافی و در برابر تعرض رژیم زودتر پراکنده میشود و ضرورت متحد شدن را هر چه زودتر نشان میدهد.
مورد مهم دیگری که باید برای ریشه کن کردن و جلوگیری از آن تلاش نمود مسئله اخراج سازی ها و بیکاری های گسترده میباشد که به طور فزاینده ای گریبان گیر طبقه کارگر در جهان و ایران شده است و باید کارگران بیکار و شاغل برای ریشه کن نمودن آن در کنار هم و متحد تلاش نمایند و این وظیفه فعالین سوسیالیست و چپ کارگری است که کارگران شاغل و بیکار را به یک صف واحد آورده و این را ثابت کنند که کارگران شاغل هم در معرض بیکاری و اخراج قرار دارند و اگر وضع به همین روال پیش برود همه اعم از شاغلین رسمی و قراردادی به صف میلیونی بیکاران میپیوندند و باید در کنار هم مانع چنین بحرانی بشویم.
موارد و خواستهای دیگری از جمله برابری حقوق زنان همچون مردان ، لغو کار کودکان ، لغو اعدام و آزادی تمامی زندانیان سیاسی باید در تمام مراسمات اول مه امسال وجود داشته و مطرح شوند و برای رسیدن به آنها تلاش کنیم. طبیعی است که رژیم مثل همیشه سعی دارد که مانع برگزاری چنین مراسمهای مستقل و کارگری بشود و از ماهها قبل حتما سعی در برهم زدن چنین مراسمهای را دارد . راه حل برای اینکه ترفند رژیم را خنثی کنیم متحد شدن و یکی شدن است ، چرا باید در یک شهر چندین مراسم باشد ولی نتوانیم این چند مراسم را در کنار هم برگزار نمایم و مراسمی بزرگتر و باشکوهتر را برگزار نموده و قدرت طبقاتی و یک صف خودمان را نشان رژیم بدهیم ، چیزی که جمهوری اسلامی بشدت از آن هراس دارد.
رفقای فعال کارگری
بیاید مراسم امسال را یک دست و متحد برگزار کنیم و در کنار هم برای به زیر کشیدن نظام ضد انسانی سرمایه داری در کنار هم فارغ از هر نوع گرایش و اختلافی مبارزه کنیم و تنها به هدف اصلی یعنی برپائی یک حکومت کارگری و انسانی بیندیشیم ودنیای پر از شادی و صلح و برابر را برای آیندگان به یادگار بگذاریم.
زنده باد اول مه روز جهانی کارگران.
برهان دیوارگر
Borhandivargar2006@yahoo.com

درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱/۲۵/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::