نسان نودينيان / مروري كوتاه بر درس و آزمونهاي قيام ٢٢ بهمن.

در آستانه ٢٢ بهمن هستيم. درسهاي قيام ٢٢ بهمن در شرايطي كه توده عظيم ميليوني مردم در خيابان هستند، بيش از هر دوره اي ضروري و شيرين است. خاطرات دوره قبل و روز ٢٢بهمن و روزهاي حاكميت مردم بر سرنوشت خود، روزهايي كه هنوز دستهاي سياه و جنايتكار جمهوري اسلامي بر سر جامعه حاكم نبود جذاب ترين خاطره نسل ما است. آنروزها همه چيز را قدرت و اراده مردم تعيين ميكرد. نفرت از رژيم و دم ودستگاهش با چنان صراحت و قدرتي ابراز ميشد كه كار بدستان و عاليجنابان براي فرو نشاندن وحشتشان اينجا و آنجا با دليل و بي دليل عجز و لابه ميكردند كه "ما كاره اي نبوديم"، "مجبور شديم"، "فريب خورده بوديم"، امروز كم نيستند افرادي از نيروهاي بسيج و مسلح جمهوري اسلامي كه به روزهاي دوره قيام ٢٢بهمن افتاده اند، از سرنوشت سياه و همكاري با رژيم پشيمانند. دشمنان مردم عقب نشسته بودند و سراسيمه خود را در سوراخها از چشم مردم پنهان ميكردند.


احساس آزادي و رهائي را ميشد در چهره هاي همه مردم تماشا كرد. آنروزها در واقع روزهاي جشن و خوشي و پيروزي ما مردم قيام كرده بود. در تهران و بسياري شهرهاي بزرگ خانواده هاي فقير كه شب ها را زير حصير حلبي آبادها به صبح ميرساندند با متواري شدن گزمه هائي كه از مستغلات بساز و بفروش هاي ثروتمند و طماع محافظت ميكردند، صاحب خانه شده بودند. بخش و بلوكهايي از شهرك اكباتان كه ما روزهائي از تعطيلات تابستان همراه رفقا براي كار در ميان كارگران در آنجا كار ميكرديم به تصرف خانواده هاي كارگر و فقير درآمده بود.


كارگران در كارخانه ها بساط زورگوئي كارفرمايان و سرپرستان را جمع كرده و براي خودشان آقائي ميكردند. امروز با وجود هزاران اعتصاب كارگري، فضاي اتحاد و همبستگي طبقاتي، با وجود بيش از سه دهه بر پايي روزهاي با شكوه اول ماه مه، با ايجاد اولين و ابتدائي ترين امكانات تحرك طبقاتي، كارگران به مثابه صاحبان قدرت سياسي و جامعه ميتوانند، جامعه و كل نظام سياسي آتي و قدرت سياسي را در اختيار خود بگيرند. دير نيست آنروزي كه طبقه كارگر در صحنه سياست حرف اول و آخر را بزند.


در مدرسه ها ديگر از كنترل پليسي و و سانسور خبري نبود و شاگردان و معلمان از هر چيزي كه ممنوع و حرام بود، از سياست و كشورداري هر چه ميخواستند ميگفتند و مينوشتند. امروز در شرايطيكه در آستانه اعتلاي جنبش مردم براي سرنگوني هستيم، در شرايطيكه جامعه در حال خفقان بود، جنبش آزاديخواهي معلمان اميدهاي خفته رهايي از چنگ اين نظام را با شعار سوسياليسم بر خيز براي رفع ستم به اهتزا در آوردند. افق و آرمان اعتراض و مبارزه را در شكل وسيع و سراسري به نمايش گذاشتند. و دير نيست آنروزهايي كه در مدارس حجابها پرت شوند. و فضاي سكولار و مدني بر مدارس مجددا برقرار شود.


در خيابانها و قهوه خانه ها همه جا بساط بحث و سياسي و نطق و خطابه و مناظره بر قرار بود. مردم تلافي يك عمر نچشيدن مزه آزادي بيان و اجتماع را بخصوص پس از چندين ماه حكومت نظامي بي رحمانه، اكنون در كوچه و خيابانها در مياوردند. پليس و امنيه جرات برچيدن اين تجمعات را كه نداشت هيچ، ديگر جرات خود نشان دادن هم نميكرد. امروز خيابانها در تصرف مردم هستند. ٦دي امسال جلوه هاي بسيار زيبا از تصرف خيابانها و پاكسازي مزدوران جمهوري اسلامي به نمايش درآمدند. دير نيست آن روزهايي كه رقص و پايكوبي و پرت كردن حجاب با جلوه هاي باشكوهتر آزادي بيان و تجمعات بدور از سركوب و جنگ و گريز، خيابانها به تصرف مردم در بيايند. در ده سال گذشته از ١٨تير ١٣٧٨ ببعد اين جلوه هاي باشكوه اعتراض خياباني توسط مردم انجام گرفته.


همه كتابهائي كه سالهاي سال زير سانسور بودند در آن دوره كرور كرور چاپ شدند و به بازار آمدند. امروز، اما به يمن انقلاب انفورماتيك نسل جوان ما در ايران به نسل انقلاب فيس بوك و تويتر و يوتوب نام گذاري شده. اگر آندوره براي نسل ما براي باز تكثير آثار ماركسيستي و چه بايد كرد ميبايست شبهاي طولاني به بازنويسي و كپي اين آثار ميپرداختيم، اما امروز با انقلاب انفورماتيك و وبلاگ نويسي دسترسي به آثار و متون سياسي و ماركسيستي و انقلابي سهل و ساده شده است. نسل جوان ما در ايران امروز نسل انقلاب در عرصه وبلاگ نويسي و فيس بوك و تويتر و يوتوب است. دير نيست روزي كه سانسور و فيلتر نظام جمهوري اسلامي برچيده شود، مردم ايران و نسل فعال سياسي اين جامعه در رديف اولين هاي اين انقلاب انفورماتيك در سطح جهان قرار گيرد.


در آنرمان هيچ جاي دنيا از ايران آزادتر نبود و با مردم هيچ جاي دنيا همانند مردم آنروز ايران به احترام رفتار نميشد. در آنروزها ما قيامي همگاني را در صحنه سياست و اعتراض خياباني به نمايش گذاشتيم كه در نوع خود منحصر بفرد بود. قيامي مردمي با قامتي ميليوني، با صدايي رسا مرگ بر شاه. مردم دنيا و مشتاقان راه آزادي و برابري و رهائي بعد از سالهاي دهه شصت و هفتاد اينبار در قامت قيام مردمي ما، بار ديگر فضاي آرمانخواهي و انقلابي را تجربه كردند.


قيام مسلحانه مردم نقطه اوج اين جشن همگاني بود. مردم مسلح به تفنگ و تپانچه و كوكتل آتشزا آخرين پايگاه هاي مدافعان استبداد سلطنتي را به محاصره در آوردند، ارتباط آنها را با بستن جاده هاي اصلي شهر قطع كردند و با حملاتي جانانه به پادگانها، مقرهاي ساواك، كاخ سلطنتي، زندانها، فرودگاه ها، راديو تلويزيون، آخرين مقاومت آشكار آنها را در هم شكستند و به اين ترتيب اثبات كردند كه هيچ نيرويي در برابر اراده انقلابي آنها تاب مقاومت ندارد.


اما پر شكوهترين جنبه قيام و كلا روزهاي اوج انقلاب كه هر بيننده اي را خيره و محسور ميكرد رابطه مردم با يكديگر بود. همبستگي و مودتي كه درميان آنها موج ميزد در هيچ زمان ديگري نظير نداشت. گوئي همه برادران و خواهران تني يكديگر شده اند. در هر خانه اي را كه ميزدي بگرمي راهت ميدادند، انگار كه همانجا بدنيا آمده اي به هر جمعيتي كه وارد ميشدي تحويلت ميگرفتند. گوئي از قديم آشنايشان بوده اي. به حرفهايت گوش ميدادند شريك صحبت ها و نظراتت ميشدند. مسئولانه اشتباهاتت را يادآوري ميكردند، كاري كه مربيان دلسوز هم بزحمت حوصله اش را دارند. در خيابانها اگر زمين ميخوري و كمك ميخواستي دهها دست بسويت دراز ميشد گوئي كه كودكي تازه پا گرفته اي. اگر از درد ناله ميكردي دهها كس در آغوشت ميكشيدند انگار كه صدها مادر و پدر از آنت شده است. كافي بود كه كمي آب بخواهي تا چندين تنگ آب پر از يخ هديه ات كنند. انگار نه انگار كه اينها همان مردمي هستند كه آب زرشك تقلبي را تنها پس از گرفتن پولش بدستت ميدادند يا بخاطر تنه اي كه نا غافل به تنشان زده بودي در همان خيابان فحش نثارت ميكردند و يا براي قاپيدن مزد ناقابل يك روز بيلداري و عملگي در همان ميدان يقه ات را ميگرفتند و بر زمينت ميكوفتند. آن روزها سر آمده بود، انسانهاي ديگري متولد شده بودند، ديگر غريبگي معنائي نداشت. بياد ماركس ميافتادي كه ميگفت در اين نظام مسخ كننده، جائي كه همه چيز براي مبادله است بشر از بين ميرود و تبديل به پول ميشود، فرديت و اخلاق بشري به كالائي خريدني تبديل ميشود، پيوند اجتماعي بين افراد به رابطه بين اشيا مبدل ميشود و بشر با ذات خودش با خودش بيگانه ميشود. با خود ميگفتي كه اگر فقط تركي كوچك و سطحي بر پوسته اين نظام جهنمي بتواند تغييراتي چنين باور نكردني در عرض مدتي كوتاه در رفتار انسانها با همنوعانشان يعني با خودش پديد آورد، با انهدامش به چه آرزوهائي ميشود تحقق بخشيد. در ايران امروز اما، دشواري هاي از خود بيگانگي و فاصله ثروتمند و طبقات دارا با طبقه كارگر و اقشار ميليوني مردم زحمتكش بمراتب سخت تر و عميق تر است. راه هاي سخت و دشواري در راه ايجاد همبستگي مردم با همديگر پيموده شده است. همبستگي و مودت مردم در شكل ميليوني در خيابانها به نمايش درآمده است. ششم دي ماه امسال نمونه سمنليك اين همبستگي و اتحاد اعتراضي بود. همه از نسل جوان از زن و مرد، پير وجوان قدرت اعتراض يكپارچه و تنفر عميق از نظام جمهوري اسلامي را در خيابانها به نمايش گذاشتند. آنچه ماشين سركوب و اختناق را درهم شكست اين اتحاد اعتراضي و ميليوني بود. با وجود تمام اين درخششهاي روشن، اما راه هاي بس دشوار و سختي هنوز بايد پيموده شوند. در جامعه اي خفقان زده، با رژيمي سركوبگر، در جامعه اي كه فقر و فلاكت بيداد ميكند، فاصله دارا و ندار با هيچ ارقام و درصدي ها قابل بيان و تعريف نيست، جنايت و كشتن و دزدي و غارت ساختار مدني جامعه را در چنگ سرمايه داران احاطه كرده، كينه و دشمني، خون در مقابل خون، در سايه سياه اين رژيم جاني فرهنگ بخشي از جامعه شده، زن ستيزي و سنگسار و مردسالاري در قوانين و دادگاهها قانوني است، درسهاي قيام ٢٢ بهمن و رابطه مردم و همبستگي طبقاتي و سياسي و اعتراضي بيش از هر دوره اي ضروري شده است. بگذاريد ما اين تجارب را امروز در شرايطيكه جمهوري اسلامي در سراشيب سقوط و سرنگوني قرار گرفته با در سهاي قيام ٢٢ بهمن ٥٧ به درس و راه هاي آزمونهاي بزرگتر تبديل كنيم. جامعه آرمانخواه و نسل ميليوني جوان امروز، جامعه سكولار و مردم بيدار ميروند كه اين آزمونهاي بزرگ را با همبستگي و اعتراض خياباني، با قيام توده اي به نمايش بگذارند. آينده روشن در سالگرد قيام ٢٢ بهمن و بعد از سي سال آزمونهاي بزرگ انقلابي در راه است. با وجود تمام سختيها، ما در آستانه و تدارك برداشتن قدمهاي بزرگ و بزرگتري تا سرنگوني رژيم اسلامي و شروع انقلاب و مبارزه سياسي و طبقاتي قرار داريم.

١٢ بهمن ١٣٨٨
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۱۱/۱۱/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::