الیا تابش / انقلاب بی حجاب

این روزها آنچنان روند اتفاقات سریع و رو به جلو است که هر مطلبی و موضوعی که بازمیشود به سرعت از زمانش میگذرد و از فاز قبلی وارد فاز بعدی میشویم. فازی که به نوعی حرفهای قبلی درعین درست بودن زمان خودش را از دست میدهد وپشت سرگذاشته میشود. نه به این مفهوم که درست یا سرخط نیست، بلکه پله جدیدی باز میشود و اگر بخواهید مطابق اتفاقات باشید باید سریع از پله ها بالا بروید.
همانگونه که انتظار میرفت اوضاع و شرایط دراین چند روز گذشته به اندازه چندین ماه تغییر کرد وبرای مردم به اندازه چند ماه مبارزه تجربه داشت و گامهای بسیار بزرگی به جلو رفت. این یکی از خصوصیات اصلی انقلاب است. انقلاب است که وقتی به جریان می افتد مانند سیلی عظیم تمام آنچه روبرو دارد را با خودجابجا میکند. به روند این مبارزات که نگاه کنید مسیری است که هر چه رو به جلوآمده رادیکال تر شده است.درطی این چند روز مردم قدرت خود را در خیابانها و تاثیراین قدرت را درصحنه مبارزه دیدند. این مشاهدات و هرچه از اینجا به بعد اتفاق بیفتند قسمتی از تاریخی است که فراموش نخواهد شد. اما دیدن این قدرت و در صحنه بودن، یک تصویرکلی و واقعی از جامعه معترض به خودش داد. این تصویرزمینه وعرصه را برای ادامه مبارزات وبیشتر وارد عمل شدن به وجود آورد. تحولات چند روز گذشته حتی کسانی را که اعتراضات جامعه و پتانسیل موجود در آن و خواسته های واقعی آن را نمیدیدند را هم پشت این مبارزات آورد.
در ده روزگذشته درشهرهای مختلف و خصوصا درتهران کشمکش میان نیروهای سرکوب و مردم وجود داشت. درجاهایی مردم توانستند مزدوران رژیم را وادار به عقب نشینی کنند. از تصرف کردن و به آتش کشیدن تعدادی از پایگاههای نیروی انتظامی،بسیج وکلانتری تا شناسایی کردن مزدوران و ..... رژیم هم بی کار ننشسته و با این حرکت مقابله کرده. هر چند در دد مننشی و وحشیگری این نظام شکی نیست اما محتاطانه عمل کرده است. درعین اینکه دراین روزهایی که گذشت نیروهای رژیم به روی مردم گلوله گشودند ومتاسفانه دهها نفر کشته شدند و تعداد زیادی زخمی شدند و آسیب دیدند اما هنوز این جنایتکاران جرات نکرده با تمام نیرو به سرکوب این موج اعتراض بپردازد. یکی از دلایل این مسئله وجود تشتط و عدم یکپارچگی در میان دار و دسته های حکومتی و نیروهای سرکوب و ارتش است. اما دلیل مهمتر حضور توده ای و وسیع مردم درخیابانها است. حضوری که درروزهای اخیر میلیونی شد. حضوری که اگرچه در روزهای اول سرمسئله انتخابات شروع شد و رنگ و بوی اعتراض به این مسئله را داشت اما هر چه جلوتر آمد آزادیخواهی و انسانیتش پر رنگ تر شد و در طی این مسیر خواسته هایش عمیق تر،پایه ای تر واساسی تر شد و مردم برای رسیدن به آزادی و حقوق پایه ای خودشان با عزمی جزم به خیابانها آمدند.
زنگ مرگ این جانیان به صدا درآمده و هرروزه قوی ترمیشود. انعکاس این اعتراضات حتی درخارج ازکشورهم وجود داشت. آکسیونها ،تظاهرات و مراسم های زیادی در بسیاری از کشورهای دنیا برگزارشد و همچنان ادامه دارد. تعداد زیادی ازمردم و احزاب و گروهها حمایت خود را از اعتراضات جاری درایران نشان دادند و سرکوبها و برخورد وحشیانه جمهوری اسلامی را محکوم کردند. ازدولتها خواستند حمایت خود را ابرازکنند وجمهوری اسلامی را محکوم کنند. با کیس مشخص ندا ابعاد این انعکاسات بیشتراز قبل جهانی شد. به نوعی سمبلی برای اعتراض و نه مردم به این حکومت شد و توجه افکارعمومی دنیا را به سمت تحولات و انقلابی که در خیابانها ی ایران در جریان است جلب کرد.به نوعی میتوان گفت مردم و ایرانیان را با خشم بیشتربه عرصه اعتراضات آورد وپرشورتربه واکنش و اعتراض واداشت که توضیحش مفصل است و اینجا تا همین حد بسنده میکنم.
در قسمت آخر به ذکرچند نکته میپردازم. همانطور که تا به حال شاهد بوده ایم در این اعتراضات اقشار مختلف جامعه حضور داشته اند. زن و مرد و پیر وجوان. ازمعلم و استاد تا دانشجو و پرستار و دکتر و ..... اما حضورقشر جوان وزنان در این اعتراضات برجسته و ویژه بود. ویژگی که به نوعی میتوان گفت در تمام اعتراضات وجه مشترک بوده است. جوانهایی که مادران و پدرشان سالهای قبل انقلاب را سازمان دادند وحالا درکنار آنها ایستاده اند و باهم انقلابی دیگر را رقم میزنند. جوانانی که درصد بالایی از جمعیت آن جامعه هستند. نسلی که این روزها با شجاعت و جسارت به خیابانها آمده است و سر کوتاه آمدن ندارد. نسلی که سی سال سرکوب و ارعاب نتوانسته خاموشش کند. خواهان فرهنگ و تمدن غرب و اروپا است وامروز به کمتر از آنچه درغرب و اروپا هست رضایت نمیدهد و حتی طالب بیش از آن است. نسلی که هیچ قسمت از فرهنگ اسلامی و عقب مانده این حکومت را نمیخواهد. نه غم و عزا ، نه حجاب و آپارتاید جنسی اش را نمیخواهد. سنگسار،شلاق،اعدام،شکنجه و هیچ بخش قوانین ارتجاعی وضد بشری این حکومت را نمیخواهد. ازبالا تا پائینش را قبول ندارد، نه اخلاقیاتش، نه فرهنگش، نه اقتصادش و نه سیاستش!
و اما زنان. زنانی که چندین سال است تحت یکی ازضد زن ترین قوانین ، موجود درجه چندم به حساب آمده اند و حق تصمیم برای پیش پا افتاده ترین مسائل روزانه شان را نداشته اند. از شرکت در مسابقات تا حق اشتغال و طلاق. زنانی که حجاب این زندان سیار را بایست درخیابان و ورزش و مدرسه و محل کار به سرکنند. هرچند که هرجا که توانسته اند تا امروزدرمقابل این مسئله ایستاده اند و تا همین جا نگه داشتن موی زنان زیرحجاب برای جمهوری اسلامی یکی از بزرگترین دغدغه هایش بوده است. زنان که نیمی از آن جامعه را تشکیل میدهند درتمام این سالها برای حقوقشان جنگیده اند و نشان داده اند که سر کوتاه آمدن ندارند. هرمبارزه ای که این اواخر درآن جامعه وجود داشته یک پایه اصلی اش زنان بوده اند و نشان داده اند که نمیگذارند حذف شان کرد و بی سر و صدا به زیر روسری ها راندشان.
دقیقا به دلیل اینکه این زنان ، جوانان و همه مردم سی سال است این حکومت با همه زیر و بم اش را تجربه کرده اند دیگرراضی به بخشی از آن نیستند و خواهان برچیده شدنش هستند. به قول دوستی " موسوی بهانه است،کل رژیم نشانه است". اگرامکانش بود با فرهنگ نوحه ومسجد، با روسری و باتوم ، با سنگسار و اعدام ، با سانسور و قتل و شکنجه به جایی رسید خود جمهوری اسلامی بهترین نماینده اش بود. مردم به میدان آمده اند و به قول یکی از بینندگان کانال جدید کل این قطار با تمام واگنهایش را باید واژگون کرد. این آخرین پله برای مبارزات و اعتراضات و برای انقلاب است. راه پیش و پسی وجود ندارد. این نبرد آخر است.
زنان بایست همانگونه که تا به حال وسیعا حضورداشته اند از این به بعد هم بارزتر ازهمیشه به میدان بیایند و حجاب ، این سمبل سرکوب زنان توسط جمهوری اسلامی را دور بیندازند. نشان دهند که "ندا" را سمبل نه خودشان به این حکومت ضد زن خواهند کرد. همانطور که خانواده اش هم گفته اند او خواهان آزادی بود . نه این یا آن باند جنایتکار. بایست کنترل محله ها را به دست گرفت و صف حجاب و جداسازی جنسی را شکست. بدون حجاب ودست دردست هم زن ومرد مقابل مزدوران جمهوری اسلامی بایستیم و اجازه ندهیم به هیچ کسی تعرض کنند. جوانان نیز میبایست در این نبرد کنار زنان نوک پیکان این اعتراضات قرار بگیرند و سعی کنند این مبارزات را هرچه بیشتر رادیکال تر کنند. نه به کلیت این رژیم بگویند. فازها و مراحل جدیدی در راه است. باید مراقب بود و اجازه نداد در هیچ مرحله ای مسیر انقلاب ما را منحرف کنند و نتیجه تمام این روزهای مبارزه و همه کسانی که قربانی شدند را بسوزانند.
ما این بار نه تنها به جمهوری اسلامی" نه" خواهیم گفت بلکه این بار خواهیم گفت که به جای این نه چه میخواهیم. نمیگذاریم با توهم و گمراه کردن و ازسر اشتباه یا بی اطلاعی مبارزات ما را به انحراف بکشانند. جوانان،زنان اکنون زمان این است که زیر پرچم این حزب خواهان جامعه ای آزاد ،برابر و انسانی شویم . لیاقت و ارزش ما کمتر از این نیست و بایست نشان دهیم که به کمتراز این رضایت نخواهیم داد.
به امید پیروزی انقلاب و برقراری سوسیالیزم در ایران

23 ژوئن 2009
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۴/۰۶/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::