حمله نیروهای مسلح تحت فرمان نوری المالکی به اردوگاه اشرف:
در روز 28 ژوئیه امسال نیروی مسلح دولت نوری المالکی، به اردوگاه اشرف محل استقرار نیروی سازمان مجاهدین در عراق بطور وحشیانه حمله کرده و در اثر این حمله جمعی در حدود 10 نفر کشته و حدود 300 نفر زخمی و تعدادی دستگیر گردیده اند. این تهاجم دولت عراق به پایگاه اشرف که در پی انتقال مسئولیت امنیت آن از نیروهای آمریکائی به نهادهای نظامی و امنیتی دولت مالکی انجام گرفت، از جانب نیروهای سیاسی محکوم شد.
این حمله وحشیانه بدون سازشها و بند و بستهای پنهان حکومت بی ثبات ملکی با سران رژیم جمهوری اسلامی و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی آن، و در شرایط کنار گرفتن نیروهای نظامی آمریکائی از مسئولیت قبلی خود، ممکن نبود.
اما این اتفاق، میتواند برای نیروهائی که هنوز و بطور کامل موجودیت سیاسی خود را به شکافهای منطقه ای گره نزده اند، جدا هشدار دهنده باشد. یورش بی ملاحظه به پایگاه مجاهدین در عراق زنگ خطری است به نیروئی با داعیه چپ، که در لابلای تضادهای موجود و گذرا بین "حکومت محلی کردستان" و دولت نامتعین و ناپایدار عراق از طرفی، و نیاز کوتاه مدت دولت آمریکا به حمایت دوفاکتو از اپوزیسیون رژیم اسلامی در منطقه، در حالت "انتظار" تخمیر این تناقضات، به نوعی خودفریبی دچار شده است. دورنمای خروج نیروهای نظامی آمریکا از عراق و چشم انداز هضم و همسوئی "دولت محلی" در کردستان عراق با دولت مرکزی و دولتهای ترکیه و جمهوری اسلامی، تکرار سناریو تهاجم به پایگاه اشرف را در مورد نیروهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی در منطقه تحت حکومت احزاب ناسیونالیست کردستان عراق نیز محتمل ساخته است. تفاوت در اینجا فقط زمانی است.
"انتخابات" در کردستان عراق و کاریکاتوری از "دوخرداد"نمائی
به موازات عقب نشينى نيروهاى آمريكايى در عراق از خيابانها به پادگانها، بعداز مدتى طولانى، بار ديگر "انتخابات" بعنوان محملى براى مشروعيت بخشيدن به گمارده شدن احزاب مسلح ناسيوناليست كرد بر سرنوشت مردم كردستان عراق، ضرورى شد۔ اما خود اين فرمول فرمال و نمايشى با موقعيت سران احزاب مذكور عارى از مشكل نبود۔
روشن است كه دو حزب اتحاديه ميهنى و حزب دمكرات كردستان عراق، با جنگ خليج و بعدا اشغال عراق بعنوان بخشى از سياست نظامى آمريكا در عراق عروج كرده بودند۔ اين دو حزب از ابتدا تحت فشار يك بار به همين انتخابات روى آورده بودند، تا بلكه تقسيم قدرت را از دريچه فرمال انتخابات حل كرده باشند و سيمايى مدنى به سلطه خود بدهند، اما در همان قدم اول معلوم شد ظرفيت و كاليبر اين گونه توقعات را ندارند و با به توپ بستن پارلمان نمايشى خود به جنگى داخلى و چند ساله روى آوردند۔ در اين جنگ خانه و كاشانه مردم ميدان جنگ شده بود پاى دخالت نظامى و سياسى دول منطقه به كردستان عراق باز شد۔ از آن تاريخ تا كنون كسى بفكر انتخابات و رعايت "دمكراسى" نيفتاده بود۔ و بازار چپاول و دزدى در ميان سران احزاب ناسيوناليست كرد چنان علنى و آشكار بود كه حتى ياران نزديكشان هم زبان به اعتراض گشودند۔ فقر و فلاكت و چشم انداز تيره و ناروشن آينده سهم اكثريت مردم جامعه كردستان شد۔ اين مساله پاره اى از گرايشات درون ناسيوناليستى را بفكر نجات ناسيوناليسم كرد از نفرت مردم به صرافت شكل دادن به اپوزيسيون خودى انداخت۔ چهره هايى نا راضى در راس اين احزاب مانند نوشيروان مصطفى روى اين توهم اصلاح از درون سرمايه گذارى كردند۔ اين جمع با ليست مدعى رفرم و عليه فساد و دزدى در پروسه نمايشى موسوم به انتخابات پارلمان شركت كردند۔
چند هفته قبل اين نمايش به سرانجام رسيد و با ادعاى درصدهاى ساختگى ميدان به اين گرايش درونى داده نشد۔ در سليمانيه گفتند ٢١ درصد راى داشته اند و گويا در اربيل وضع بدتر بوده است۔ اما قبح مساله در اين آمار ساختگى نبود بلكه حمله مسلحانه به دفاتر اين گرايش بلافاصله شروع شد۔ در اربيل چند نفر كشته و دهها نفر زخمى شدند۔ مدعى شدند كه اين كشتار بخاطر تيراندازيهاى مردم در ابراز شادى و پيروزى ليست احزاب بوده است. مسعود بارزانى ناچار شد در يك بيانيه علنى به اين كشتار اعتراف كند واز ادامه آن ممانعت كند۔
اكنون جمع وسيعى از سران مخالفين خودى دستگير شده اند و پاپوش و پرونده سازى و سركوب درونى شروع شده است۔ اكنون نشانه اتهام فساد و دزدى كه شعار مخالفين خودى بود عليه خودشان بكار گرفته شده است۔
اينها نيروهاى هستند كه زیر سایه نفیر موشک كروز و ويرانى مدنیت جامعه عراق امكان سلطه پيدا كرده اند.
معلوم شد كه "دمکراسی کردی" احزاب حاکم ناسيوناليسم كرد و تمامی دوایر شیفته آن، در چنین زمینه عینی، حتی فرصت "تمرین" هم ندارد۔ قبلا و در دوره تهاجم به هر سیاست و فکر و اندیشه آزادیخواهانه که با حضور نظامی آمریکا در جنگ سال ۹۱ مقدور شده بود، همین احزاب کردی رقیب، پارلمان کارتونی خود را در سال ۹۵ به توپ بستند و خونین ترین صفحه تاریخ رقابتهایشان بر سر ریاست و زعامت گرایش ناسیونالیستی را آفریدند. در شرایطی که در تداوم یورش نظامی آمریکا پس از سال ۲۰۰۳ به عراق، شیرازه مدنی و مکانیسمهای تولید زیر ابهام رفته است و احزاب ناسیونالیست کرد، در وضعیت بلاتکلیفی کردستان عراق، بساط عشایری و فرعونی شان پهن کرده اند، حتى گرفتن ژست سنت پارلمانى، ممکن نیست. تقلا برای سرهم بندی کردن یک نوع اپوزیسیون نمائی، در میدان ناموجود "دمکراسی کردی"، بیشتر به یک کاریکاتور شبیه است.
غفار غلام ویسی
در روز 28 ژوئیه امسال نیروی مسلح دولت نوری المالکی، به اردوگاه اشرف محل استقرار نیروی سازمان مجاهدین در عراق بطور وحشیانه حمله کرده و در اثر این حمله جمعی در حدود 10 نفر کشته و حدود 300 نفر زخمی و تعدادی دستگیر گردیده اند. این تهاجم دولت عراق به پایگاه اشرف که در پی انتقال مسئولیت امنیت آن از نیروهای آمریکائی به نهادهای نظامی و امنیتی دولت مالکی انجام گرفت، از جانب نیروهای سیاسی محکوم شد.
این حمله وحشیانه بدون سازشها و بند و بستهای پنهان حکومت بی ثبات ملکی با سران رژیم جمهوری اسلامی و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی آن، و در شرایط کنار گرفتن نیروهای نظامی آمریکائی از مسئولیت قبلی خود، ممکن نبود.
اما این اتفاق، میتواند برای نیروهائی که هنوز و بطور کامل موجودیت سیاسی خود را به شکافهای منطقه ای گره نزده اند، جدا هشدار دهنده باشد. یورش بی ملاحظه به پایگاه مجاهدین در عراق زنگ خطری است به نیروئی با داعیه چپ، که در لابلای تضادهای موجود و گذرا بین "حکومت محلی کردستان" و دولت نامتعین و ناپایدار عراق از طرفی، و نیاز کوتاه مدت دولت آمریکا به حمایت دوفاکتو از اپوزیسیون رژیم اسلامی در منطقه، در حالت "انتظار" تخمیر این تناقضات، به نوعی خودفریبی دچار شده است. دورنمای خروج نیروهای نظامی آمریکا از عراق و چشم انداز هضم و همسوئی "دولت محلی" در کردستان عراق با دولت مرکزی و دولتهای ترکیه و جمهوری اسلامی، تکرار سناریو تهاجم به پایگاه اشرف را در مورد نیروهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی در منطقه تحت حکومت احزاب ناسیونالیست کردستان عراق نیز محتمل ساخته است. تفاوت در اینجا فقط زمانی است.
"انتخابات" در کردستان عراق و کاریکاتوری از "دوخرداد"نمائی
به موازات عقب نشينى نيروهاى آمريكايى در عراق از خيابانها به پادگانها، بعداز مدتى طولانى، بار ديگر "انتخابات" بعنوان محملى براى مشروعيت بخشيدن به گمارده شدن احزاب مسلح ناسيوناليست كرد بر سرنوشت مردم كردستان عراق، ضرورى شد۔ اما خود اين فرمول فرمال و نمايشى با موقعيت سران احزاب مذكور عارى از مشكل نبود۔
روشن است كه دو حزب اتحاديه ميهنى و حزب دمكرات كردستان عراق، با جنگ خليج و بعدا اشغال عراق بعنوان بخشى از سياست نظامى آمريكا در عراق عروج كرده بودند۔ اين دو حزب از ابتدا تحت فشار يك بار به همين انتخابات روى آورده بودند، تا بلكه تقسيم قدرت را از دريچه فرمال انتخابات حل كرده باشند و سيمايى مدنى به سلطه خود بدهند، اما در همان قدم اول معلوم شد ظرفيت و كاليبر اين گونه توقعات را ندارند و با به توپ بستن پارلمان نمايشى خود به جنگى داخلى و چند ساله روى آوردند۔ در اين جنگ خانه و كاشانه مردم ميدان جنگ شده بود پاى دخالت نظامى و سياسى دول منطقه به كردستان عراق باز شد۔ از آن تاريخ تا كنون كسى بفكر انتخابات و رعايت "دمكراسى" نيفتاده بود۔ و بازار چپاول و دزدى در ميان سران احزاب ناسيوناليست كرد چنان علنى و آشكار بود كه حتى ياران نزديكشان هم زبان به اعتراض گشودند۔ فقر و فلاكت و چشم انداز تيره و ناروشن آينده سهم اكثريت مردم جامعه كردستان شد۔ اين مساله پاره اى از گرايشات درون ناسيوناليستى را بفكر نجات ناسيوناليسم كرد از نفرت مردم به صرافت شكل دادن به اپوزيسيون خودى انداخت۔ چهره هايى نا راضى در راس اين احزاب مانند نوشيروان مصطفى روى اين توهم اصلاح از درون سرمايه گذارى كردند۔ اين جمع با ليست مدعى رفرم و عليه فساد و دزدى در پروسه نمايشى موسوم به انتخابات پارلمان شركت كردند۔
چند هفته قبل اين نمايش به سرانجام رسيد و با ادعاى درصدهاى ساختگى ميدان به اين گرايش درونى داده نشد۔ در سليمانيه گفتند ٢١ درصد راى داشته اند و گويا در اربيل وضع بدتر بوده است۔ اما قبح مساله در اين آمار ساختگى نبود بلكه حمله مسلحانه به دفاتر اين گرايش بلافاصله شروع شد۔ در اربيل چند نفر كشته و دهها نفر زخمى شدند۔ مدعى شدند كه اين كشتار بخاطر تيراندازيهاى مردم در ابراز شادى و پيروزى ليست احزاب بوده است. مسعود بارزانى ناچار شد در يك بيانيه علنى به اين كشتار اعتراف كند واز ادامه آن ممانعت كند۔
اكنون جمع وسيعى از سران مخالفين خودى دستگير شده اند و پاپوش و پرونده سازى و سركوب درونى شروع شده است۔ اكنون نشانه اتهام فساد و دزدى كه شعار مخالفين خودى بود عليه خودشان بكار گرفته شده است۔
اينها نيروهاى هستند كه زیر سایه نفیر موشک كروز و ويرانى مدنیت جامعه عراق امكان سلطه پيدا كرده اند.
معلوم شد كه "دمکراسی کردی" احزاب حاکم ناسيوناليسم كرد و تمامی دوایر شیفته آن، در چنین زمینه عینی، حتی فرصت "تمرین" هم ندارد۔ قبلا و در دوره تهاجم به هر سیاست و فکر و اندیشه آزادیخواهانه که با حضور نظامی آمریکا در جنگ سال ۹۱ مقدور شده بود، همین احزاب کردی رقیب، پارلمان کارتونی خود را در سال ۹۵ به توپ بستند و خونین ترین صفحه تاریخ رقابتهایشان بر سر ریاست و زعامت گرایش ناسیونالیستی را آفریدند. در شرایطی که در تداوم یورش نظامی آمریکا پس از سال ۲۰۰۳ به عراق، شیرازه مدنی و مکانیسمهای تولید زیر ابهام رفته است و احزاب ناسیونالیست کرد، در وضعیت بلاتکلیفی کردستان عراق، بساط عشایری و فرعونی شان پهن کرده اند، حتى گرفتن ژست سنت پارلمانى، ممکن نیست. تقلا برای سرهم بندی کردن یک نوع اپوزیسیون نمائی، در میدان ناموجود "دمکراسی کردی"، بیشتر به یک کاریکاتور شبیه است.
غفار غلام ویسی
::
::
::
::
::
::
::
::
::
::
::
::
0 نظرات:
ارسال یک نظر
برای ارسال نظر : بعد از نوشتن نظرتان در انتخاب نمایه یک گزینه را انتخاب کنید در صورتی که نمیخواهید مشخصات تان درج شود " ناشناس" را انتخاب نموده و نظر را ارسال کنید در صورت مواجه شدن با پیغام خطا دوباره بر روی دکمه ارسال نظر کلیک کنید.
مطالبی که حاوی کلمات رکيک و توهين آمیز باشد درج نميشوند.