فرشاد حسینی / من ندا هستم

من ندا هستم

من ندا هستم. دختری ۲۷ ساله. زنی از سرزمینی که انسان در آن معنایی ندارد. ۲۷ سال کوه درد بی حقوقی را در بغضم تلنبار کرده بودم. این روزها روزهای حساس و تاریخی است. میلیونها انسان همدرد من به خیابانها می آیند تا بغض فرو خورده ۳۰ ساله شان را در خیابانها بترکانند. من نیز به این رود خروشان پیوستم. روز شنبه دوش گرفتم بی آنکه بدانم این آخرین دوش زندگی من خواهد بود. موهایم را در مقابل آینه شانه زدم بی آنکه بدانم این چهره ساعاتی بعد با خون آرایش میشود. راهی خیابان شدم تا بغض ۲۷ ساله ام را بترکانم. وقتی فریاد میزدم مرگ بر دیکتاتور احساس میکردم آزادی و انسانیت را طلب میکردم. حقی که هرگز در زندگی کوتاه ۲۷ ساله ام لمس نکرده بودم. احساس میکردم وقتی فریاد میزنم سبک میشوم. آزاد میشوم. با فریادم دیوارهای کلفت تبعیض جنسیتی را خرد میکردم. از اینکه فریاد هایم در فریادهای هزاران نفر دیگر گره میخورد و فضا را میشکافت احساس قدرت میکردم. احساس میکردم پرنده کوچک آزادی را در دستهایم لمس میکنم. نسیم آزادی را در بر گونه هایم حس میکردم. چه وجد آور بود زمانی که لرزش سربازان دیکتاتورها را در خیابانهایی که بارها با قدرت بر آن رژه میرفتند را میدیم. چه شعف انگیز بود فرار سربازانی که تا دیروز چون کفتارهایی هراس را بر دل های زنان و دختران جوان میکوبیدند. در اوج قله غرورم به ناگهان سوزشی تیز در سینه ام حس کردم. پاهایم شل شد. سبک بال شدم. چون پر کاهی بر زمین افتادم. آسمان غبار آلود بود. چشمها و دهانها میجنبیدند. دردی شدید در تمام وجودم میجوشد. نگاهم را از آسمان به اطرافم میچرخانم. به خیل کسانیکه دورم حلقه زدند. نگاهم دیگر رمقی ندارد. نفس هایم کند میشوند. پلکهایم سنگین میشوند. قلبم هنوز میزند. نگرانم آیا همه دختران و زنان آزادی را به چنگ خواهند آورد؟ آیا دیوارهای تبعضی جنسیتی فرو خواهد ریخت؟ آیا انسانیت به سرزمین من بازمیگردد؟
ندا گلوله خورده و خون آلود بر خیابان می افتد. خونش بر سنگفرشهای خیابان کارگر جاری شد. خونی که دیگر هرگز بر رگهای او بازنمیگردد. قلب پاک و مهربانش از تپش باز ایستاده است. قلبی که دیگر هرگز نخواهد تپید. حرارت و تحرک از تن ندا خارج شد و هرگز بدان بازنمیگردد. اما آیا خون ندا آزادی را به ارمغان خواهد آورد؟ آیا خون ندا ریشه های درخت انقلاب انسانی را در سرزمین ایران قدرتمند خواهد ساخت؟
بر سنگفرشهایی که خون نداها جاری شده است نباید دیگر هیچ چوبه داری بنا کنند. نباید دلاراها را حلق آویز کنند. نباید هیچ کس را به خاطر عقایدش زندان و شکنجه کنند. نباید بر این سنگفرشها دختران و زنان زیر چنگالهای زمخت تجاز دست و پا بزنند. بر این سنگفرشها نباید غم و اندوه و یاس رژه بروند. خون نداها باید نوید بخش ایجاد بنای دنیایی نوین، دنیایی بهتر، دنیایی عاری از حرص و طمع، دنیایی عاری از فقر و بدبختی و فلاکت، دنیایی فارق از هرگونه جهل و خرافه تبعیض باشد.
ندا را دادیم و صدها ندای دیگر. اما تا آزادی را نگیریم تا تمام حقوق انسانی را یک جا از حلقوم جنایتکاران بیرون نکشیم به خون این عزیزان مدیونیم و نباید لحظه ای از پا بنشینیم.
درج شده توسط: اشتراک | در تاريخ : ۴/۰۱/۱۳۸۸ |

:: :: :: :: :: :: :: :: :: :: :: ::